¡Hola!

De titel van deze blog zegt het al: vakantie en ziekenhuis. En niet op de manier van “Zon, zuipen, ziekenhuis”…

De vakantie begon hartstikke leuk. De 8^e augustus kwamen we aan en na onze aankomst zijn we bijna elke dag naar het strand geweest. ’s Avonds maakten we leuke uitjes. Één avond zijn we met een bootje langs de kust gevaren, terwijl de zon onder ging. Dit was erg mooi en heel lieflijk. Donderdag de 13^e (nu ik het schrijf: ongeluksdag?) gingen we ons eerste echte uitje maken. Het was een hele warme dag maar we hebben veel gezien. Niet ver bij Torre del Mar vandaan ligt Frigiliana, een schattig wit dorpje met hele smalle straatjes. Het is tot nu toe één van de mooiste dorpjes die ik heb gezien, ik vond het bijna nog schattiger dan Córdoba. Als je er dus ooit in de buurt ben raad ik je aan er even doorheen te lopen

Daarna gingen we richting het strand, waar we hadden afgesproken met de mensen die ik ook al had ontmoet in Galicië. Daarmee hebben we geluncht, paëlla. De kinderen waren er ook bij en die studeren allemaal in Granada. Ik heb dus de ins & outs gehoord over mijn toekomstige woonplaats De ouders wonen in Nerja, een iets meer toeristisch dorpje, waar we ook doorheen zijn gewandeld. Het was erg mooi en heerlijk winderig. Uitgeput gingen we ’s avonds weer naar oma’s huis waar we Indisch hebben gegeten.

De nacht van donderdag op vrijdag begon de ellende. Ik moest om de twee uur naar de WC en voelde me helemaal niet goed. De volgende dag bleek ik 39,5 graden koorts te hebben. Ik weet nog steeds niet of de thermometer te vertrouwen was aangezien hij uit het jaar 0 afstamt, maar ik voelde me wel alsof ik hele hoge koorts had. Toen het vrijdagmiddag nog niet over was zijn we naar de eerste hulp van het dorp gegaan. Na lang wachten kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk gewoon iets verkeerd gegeten had aangezien ik geen pijn had. Ook kreeg ik een prik waarmee de koorts omlaag zou gaan en moest ik twee dagen lang 1 liter van een verschrikkelijk vies drankje drinken. Zaterdag leek het even iets beter te gaan maar ik bleef naar de WC moeten en koorts houden. Daarnaast kreeg ik ’s avonds pijn rechts onderin mijn buik. Hevige pijn en hij hield maar niet op maar werd steeds erger. Ik kon niet rechtop lopen. Toen hebben José en Isa me meegenomen naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis van Torre del Mar. Rond 12en ’s nachts kwamen we hier aan. Het was dus onderhand al zondag 16 augustus. Na een paar onderzoeken en gesprekken kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk was dat ik een blinde darmontsteking had. Ze zouden nog een echo maken om hier zeker van te worden. Tijd dus om mijn ouders ook op de hoogte te stellen… Isa en José waren erg lief en hebben met mijn ouders geappt. Ik vond het zó lief dat ze allebei mee waren! Na de echo (rond 3en) werd het gelukkig duidelijk dat ik geen blinde darmontsteking had. Gelukkig! Maar… wat is het dan wel? Ja, dat wisten ze niet en daarom moet je hier blijven. Onee, ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Mijn moeder had al gekeken naar vluchten en de eerste ging rond 7 uur ’s ochtends. Rond half 4 wisten we dat ik in het ziekenhuis moest blijven, dus zij als de wiedeweer een ticket geboekt. Ongeveer een uur later zat ze op schiphol. Ondertussen werd ik gebracht naar een zaal met allemaal spoedgevallen. Hier werd ik neergezet op een stoel naast allemaal snurkende mensen. Eerst dacht ik “waar ben ik in hemelsnaam beland…”. Dan heb je pijn, je weet niet wat je mankeert, je hebt voor het eerst een infuus, niemand mag naar je toe, je moeder zit in het vliegtuig en je bent niet thuis. Toen wilde ik voor het eerst écht naar huis. Om 8 uur ’s ochtends mocht één iemand me 5 minuten bezoeken. Daar was Isa gelukkig. Ik was heel blij dat ik haar zag, het was helaas maar voor 5 minuten. Ondertussen hoorde ik dat mijn moeder vertraging had met haar vliegtuig en dat ze 3 uur later dan gepland zou vertrekken… Pfff…

De dag ging verder best wel snel. Er was veel te zien. Ik had pijn in mijn buik maar gelukkig niet in mijn hoofd waardoor ik alles kon bekijken. Te eten kreeg ik niet en in de loop van de dag ging mocht iedereen naar huis. Daar zat ik dus in mijn eentje (de dokter is het benoemen echt waard en was niet verkeerd om naar te kijken

). En toen eindelijk om 17.00 uur was mijn moeder daar. Eindelijk. Wat wilde ik graag met haar mee naar huis op dat moment. Maar dat kon niet. Toen kregen we ook te horen dat ik nog langer moest blijven voor onderzoeken en dat er een bed klaargemaakt ging worden voor me.

Ik lag in een gedeelde kamer met een vrouw die eigenlijk de hele tijd met haar man weg was. ’s Nachts snurkte ze niet en was ze heel stil. Het was best fijn. Het bed lag veel lekkerder dan de stoel. Eindelijk kon ik ook mijn mobiel opladen, want gedurende bijna de gehele periode was hij leeg geweest. Kon ik dus eindelijk weer languit appen met iedereen (Martijn, die de 17^e de sleutel van het huisje heeft gekregen jeej

) Verder was het eigenlijk heel saai daar. De laatste paar dagen had ik de tablet van José waar ik films op kon kijken, maar de meeste waren in het Spaans. Volgens mij heb ik 3x The Lego Movie gekeken, alleen maar omdat dat één van de weinige leuke films was die in het Engels was. Tijdverdrijf. De woensdag (ik heb eigenlijk geen idee van tijd gehad in het ziekenhuis) heb ik een scan gekregen, waaruit bleek dat een stukje van mijn darm gezwollen was. Dit kon zijn door een infectie óf door iets anders. Tja… Woensdag en donderdag voelde ik me helemaal goed en slank, aangezien ik vanaf vrijdag al niets meer gegeten had. Ik had weer honger maar door de scan mocht ik helaas nog niets eten. Ik wilde naar huis. En on top of it all ging de vrouw die naast me lag weg en kwam er een bubbelende, hard kuchende, snurkende vrouw voor in de plaats. Gedaan met de pret dus. ’s Nachts kon ik er niet van slapen. Gelukkig was daar Martijn met een nachtelijke appsessie en waren daar films. Ook had mijn moeder oordoppen meegenomen.

Elke dag rond 10 uur ’s ochtends kwam mijn moeder samen met José naar mij toe om te wachten op nieuws van de dokter. Hij kon de hele ochtend dus niets doen, niet bij zijn familie zijn, niet doen wat hij normaal doet in een vakantie. Ze zijn zó lief geweest voor me, ik voelde me erg bezwaard toen ik daar lag. Ze zeiden ook dat ze het snapten als ik nu mee naar Nederland wilde met mijn moeder. Maar op die ene keer na is het niet in me op gekomen om terug te gaan naar Nederland. Het is zo’n leuk gezin, ze hebben zó goed voor me gezorgd dat ik het niet over mijn hart verkrijgen kan om op deze manier afscheid van hun te nemen. Daar was ik nog niet klaar voor. Daar waren ze natuurlijk wel erg blij mee

Ik kan ze eigenlijk niet genoeg bedanken!

Donderdag was het hoge woord eindelijk daar: ik mocht naar huis. Wachten kon ik niet. Alles was zó ingepakt en daar stond ik op de gang met het infuus nog in… José moest er erg van lachen en stuurde ons weer naar binnen met de woorden dat we geduld moesten hebben. Na een half uur werd ik eindelijk verlost van dat stomme infuus en gingen we op weg naar huis! Daar werd ik hartelijk ontvangen en was ik zó moe dat ik van 4 tot 8 geslapen heb.

Vrijdag hadden mama en ik lekker een dagje samen. We hebben lekker op het strand twee ligbedden gehuurd en een parasol waar we als twee prinsessen onder hebben gelegen. Het was een heerlijke dag, lekker rustig. ’s Avonds zijn we uit eten geweest met zijn allen en hebben we later onze spullen ingepakt.

Vanochtend zijn we, nadat we de kat gevangen hadden en de spullen in de auto hadden gedaan, op weg gegaan naar Madrid, via Malaga. Daar hebben we mijn moeder weer afgezet op het vliegveld. Na een paar ongelukjes van de kat en een stinkauto, zijn we nu eindelijk weer in Madrid. Ik kon eigenlijk niet wachten om weer hier te zijn en om weer te beginnen met het ‘normale’ leven aanstaande maandag. De andere aupairs die ik ken zijn allemaal al weg en ik weet niet of ik zin heb om nog in contact te komen met een nieuwe aupair. Ik kijk wel even. Dinsdag komt er een studiegenootje die haar Erasmus in Madrid gaat doen!

Sorry voor de ellelange blog en bedankt voor het helemaal lezen

Nog een leuke quote van Alyssa die dit avontuur samenvat: “Iris heeft van de Spaanse ziekenhuiscultuur geproefd, is lekker afgevallen, heeft genoten van Spaanse eyecandy (ja, die dokter was echt het vermelden waard), heeft haar mama gezien en is vanaf morgen volledig gezond!!” Tanks Alys