Hola,

Vanavond is de laatste avond van mijn super lange en leuke vakantie. Morgen gaat het weer beginnen, de studie. Heel anders (en later, muhaha) dan vorig jaar! Ik ben gelukkig al een klein beetje gewend aan Granada sinds ik hier maandag de 14^e september aan ben gekomen.

Huh, je vloog toch op zondag? Ja dat klopt… het vliegtuig had alleen iets meer dan een uur vertraging… en laat ik nou net 1,5 uur speling hebben tot het pakken van de laatste bus van Málaga naar Granada… Ik stormde dus het vliegtuig uit met alleen handbagage en bedacht me toen dat ik helemaal geen geld had om me door een taxi naar het busstation in Málaga te laten brengen. Ik moest dus pinnen. En ja, als je haast hebt loopt niets zoals gepland. Geen enkele pinautomaat op het hele vliegveld deed het. Ik heb helemaal (met een rood gezicht en stressvlekken) naar de andere kant van het vliegveld moeten rennen om 30 euro uit de muur te plukken. Er waren onderhand al 10 kostbare minuten verstreken. Gelukkig had ik snel een taxi te pakken die me wel voor een aardig prijsje helemaal door naar Granada wilde brengen “guapa”… Uhm, nee bedankt ik ga toch proberen de bus van 22:00 uur te halen! Om 21:57 wilde ik een kaartje kopen maar hier was het al te laat voor. Ik dus rennen naar de bus om binnen een kaartje te kopen, blijkt dit helaas niet te kunnen. Na het hele verhaal uitgelegd te hebben (onderhand was het 21:59 uur) kreeg ik alleen maar te horen “Goh, wat spreek je goed spaans zeg!”. Ja, daar kom ik mee naar Granada… Mag ik nu mee? Maar nee, de buschauffeur was niet aardig genoeg me naar binnen te laten. Hij vertrok en de mensen binnen keken me met medelijden aan, hun schouders optrekkend…

Daar stond ik dan… Gestrand in Málaga terwijl ik op maandagochtend naar de universiteit moest… Ik was natuurlijk in paniek, maar mijn ouders hebben me naar een hotel geloodst waar ik heerlijk uitgebreid gedouchet heb en heerlijk geslapen om vervolgens om 7:00 uur in de bus te zitten! Heel hectisch allemaal, maar wel super erg Iris’ stijl… J

Meteen na aankomst in Granada ging ik richting huis om mijn spullen te droppen en spurtte ik (in de bus) naar de universiteit. Daar was een soort van welkomstpraatje waarna je een tijdelijke schoolpas kreeg. Mijn paspoortnummer was natuurlijk weer eens niet goed dus ik zou hem later opgestuurd krijgen. Joehoe.

De rest van de week was gelukkig minder hectisch. Ik heb 3 hele leuke huisgenootjes, één Italiaans meisje, één Italiaanse jongen en één Hongaarse jongen. We hebben al veel dingen samen gedaan, en het is dan ook best wel raar te bedenken dat ik hier nog maar één week zit. Het lijkt al veel langer!